Του Φοίβου Γ. Σπάρου*
Σχολιάζω το άρθρο του ειλικρινά φίλτατου Κώστα Βενιζέλου “Οι «ευφάνταστες ιδέες» της πολιτικής ανομβρίας” και παραθέτω και κάποιες δικές μου σκέψεις.
Αρχίζω από την δήλωση: “...στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει ολοκληρωμένη πολιτική για το Κυπριακό. Και όταν δεν υπάρχει πολιτική, αναζητούνται «ευφάνταστες» ιδέες για να φανεί πως υπάρχει κινητικότητα …”. Σε επίπεδο ηγεσίας αυτό είναι ορθό και διαχέεται προς τα κάτω. Ο λαός αξίζει στην ηγεσία του; ή ηγεσία αξίζει στον λαό που την εκλέγει; Αλλά ποιός ο λαός και με ποιό εκλογικό σύστημα εκλέγεται η ηγεσία; Ως απόρροια του δικαίου της ανάγκης που μας αναγνώρισε τότε ο ΟΗΕ, με δεδομένο το δοτό σύνταγμα του 1960, ο μόλις πιο πάνω αναφερόμενος “λαός” και η ηγεσία του περιορίζονται στην “Ελληνική Κοινότητα” όπως την ορίζει το – ακόμη – ισχύον αυτό σύνταγμα. Η “Τουρκική Κοινότητα” όπως την ορίζει το ίδιο σύνταγμα παρέμενε – διαχρονικά – και παραμένει δέσμια της Τουρκίας μέσω της ΤΜΤ, των στρατευμάτων κατοχής και του ψευδοκράτους. Δηλαδή, σε τελευταία ανάλυση, είναι η Ελληνοκυπριακή ενδοτική ηγεσία που προσπαθεί να κρύψει την αποτυχία της με «ευφάνταστες» ιδέες και οι διάφοροι ακόλουθοί της τις διοχετεύουν στον ως άνω “λαό”.
“ ...ο Πρόεδρος το είπε με προχειρότητα, χωρίς να ενδιατρίψει και ανέλαβε στη συνέχεια να το εξηγήσει και αναπτύξει την ιδέα, ο τέως υπουργός Εξωτερικών, Γιαννάκης Κασουλίδης.” Ως γνήσιος εκφραστής της ενδοτικής σκέψης ο τέως υπουργός και προπαγανδιστής “λύσεων” τύπου ΔΔΟ (όπως και το λεγόμενο Σχέδιο Αννάν) μας ...πληροφορεί (σύμφωνα με το άρθρο) ότι “θα επιτευχθεί στρατηγική συμφωνία, ενδιάμεση λύση δηλαδή, και μέχρι την τελική, θα υπάρξει επιστροφή στο Σύνταγμα του '60”, θα έχουμε “Κατάργηση του δικαίου της ανάγκης στη βάση του οποίου λειτούργησε η Κυπριακή Δημοκρατία(ΚΔ) μετά τη διχοτομική ενέργεια της τουρκοκυπριακής ηγεσίας”, ότι “Θεσμοί που δημιουργήθηκαν, λόγω της συμμετοχής μας και στην Ε.Ε. θα αναστείλουν τη λειτουργία τους μέχρι η χώρα να οδηγηθεί στη νέα της… πραγματικότητα!” κλπ.
Ορθά διερωτάται ο αρθρογράφος: “Και πώς θα διασφαλιστεί τούτο; Κι εάν δεν επιτευχθεί τελική συμφωνία;”
Σωστές οι διαπιστώσεις: “είναι μια επιδερμική ιδέα, που επιχειρήθηκε να μετατραπεί σε πρόταση ανατροπής του αδιεξόδου. Τη μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας τη διασφαλίζει κανείς όταν δεν αποδεχθεί τη διάλυση της, απορρίψει “εποικοδομητικές ασάφειες”, διπλής ανάγνωσης, για τη συνέχεια του κράτους”, “...η Τουρκία είναι αποφασισμένη με κάθε τρόπο να επιβάλει την πολιτική της για έλεγχο ολόκληρου του νησιού, είτε με συμφωνία είτε όχι, θα πρέπει επιτέλους να διαμορφωθεί πολιτική αποτροπής και πρωτοβουλιών”, “...συζητούνται ζητήματα στα οποία δεν πιστεύουν οι διαχειριστές και θα καταλήξουν σε ένα αποτέλεσμα, που δεν θα γίνει αποδεκτό, γιατί θα είναι θνησιγενές”, “Με τέτοιες προσεγγίσεις, λύση δεν μπορεί να επιτευχθεί. Αντίθετα, θα εδραιώνονται τα τετελεσμένα, μέχρι που η «κυριαρχική ισότητα» να καταστεί… αναπόφευκτη.”
Συχνάκις, τσουβαλιάζουμε με όρους όπως “Τουρκοκύπριοι”, “Τουρκοκυπριακή πλευρά” διάφορους, ακόμη και έποικους ή/και τους εγκάθετους της Τουρκίας. Πρέπει να μάθουμε να κάνουμε τον διαχωρισμό μεταξύ τους, ιδιαίτερα όταν μιλούμε για “ανησυχίες των Τουρκοκυπρίων”. Διότι όπως γράφει ο αρθρογράφος, στην ουσία δέν “θέλουν να καθησυχάσουν τις ανησυχίες των Τουρκοκυπρίων”, αλλά “τις «ανησυχίες» της Τουρκίας είναι που θέλουν να καθησυχάσουν με δώρα. Τα συμφέροντα της.” Και επεξηγεί ότι στην παρούσα φάση, η “διαφορά έγκειται [στο] ότι η ελληνική πλευρά επιμένει στα όσα οι Τούρκοι απαιτούσαν στο παρελθόν και πριν αναβαθμίσουν τις αξιώσεις τους και η Άγκυρα θα επιμένει στα θέματα της κυριαρχικής ισότητας και του ίσου διεθνούς καθεστώτος.”
Ενώ, το ζητούμενο θα έπρεπε να ήταν “Μια συμφωνία, που θα εξυπηρετεί τους Κυπρίους κι όχι τους τρίτους.” Κι όταν λέμε “Κυπρίους” εννοούμε όλους όσους περιλαμβάνονται βάσει του συντάγματος ως “Ελληνικήν Κοινότηταν” και “Τουρκικήν Κοινότηταν”. Και “τρίτοι” οι έποικοι κυρίως.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας(ΠτΔ), έστω κι αν εκλέγεται μόνον από την “Ελληνικήν Κοινότητα” πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι είναι πρόεδρος ΟΛΩΝ των πολιτών της ΚΔ και άρα, θα πρέπει να υπερασπίζεται και τα δικαιώματα της “Τουρκικής Κοινότητας” καθώς και τα καλώς νοούμενα συμφέροντά της. Εφ’ όσον ο κ. Τατάρ ή οποιοσδήποτε άλλος εγκάθετος της Τουρκίας εκλέγεται από αμφίβολες πλειοψηφίες στα κατεχόμενα λόγω της παρουσίας των εποίκων και του κατοχικού στρατού, ο ΠτΔ οφείλει να καταγγείλει ακριβώς αυτό και να αρνηθεί να προχωρήσει σε οποιεσδήποτε διαβουλεύσεις μαζί του.
Βεβαίως και δυστυχέστατα, δέν μπορεί να αναμένεται από τον νυν πρόεδρο κάτι τέτοιο. Ήδη, μαζί με την πρόταση/αναφορά του για το σύνταγμα του 1960 μόνταρε και την ΔΔΟ “με ταυτόχρονη έναρξη συνομιλιών για καθορισμό των περιοχών που η κάθε μια των κοινοτήτων θα έχει την ευθύνη διοίκησης, σύμφωνα και με βάση τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών.”
Για να μήν μακρυγορώ, συστήνω την μελέτη της ιδέας που κάποιοι Τουρκοκύπριοι και ιδιαίτερα ο Σιενέρ Λεβέντ, εκδότη της AVRUPA/AFRIKA, που εδώ και χρόνια ζητούν την επιστροφή της “Τουρκικής Κοινότητας” στα πλαίσια του συντάγματος της ΚΔ.
* Φυσικός Μηχανικός- عنوان البريد الإلكتروني هذا محمي من روبوتات السبام. يجب عليك تفعيل الجافاسكربت لرؤيته. - www.kyklamino.org
