Της Κατερίνας Σιδέρη
Ο Λόρδος Βύρωνας, έμεινε στην ιστορία, ως ένας από τους δημοφιλέστερους βρετανούς ρομαντικούς ποιητές, μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, με μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα, εν καιρώ πολέμου.
Γεννήθηκε και σπούδασε στο Λονδίνο, στις 22 Ιανουαρίου 1788. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια, μιλούσε ελληνικά, του άρεσαν πολύ τα ταξίδια και σε ηλικία 21 ετών ήταν ήδη βουλευτής.
Έζησε μια άστατη ζωή τόσο σε ερωτικό αλλά και σε οικονομικό επίπεδο, δημιούργησε αρκετά χρέη λόγω των αλόγιστης σπατάλης του και φημολογείται ότι ταξίδευε αρκετά για να κατευνάζει τα ερωτικά ομοφυλοφιλικά του πάθη, μακριά από τους αγγλικούς κύκλους.
Επισκέφτηκε την Ελλάδα και έμεινε σε αρκετές πόλεις, μαγεμένος από το απαράμιλλο κάλος και τη φυσικούς ομορφιά, στοιχεία που τον μαγνήτισαν και τον τραβούσαν να ταξιδεύει συχνά στις πόλεις της Ηπείρου αλλά και στο Ναύπλιο, δίνοντας του τη δυνατότητα να θαυμάζει, να εμπνέεται και να δημιουργεί όμορφα ποιήματα γεμάτα ερωτισμό και ρομαντισμό.
Η αγάπη του για την Ελλάδα, τον οδηγεί να διοριστεί αντιπρόσωπος του Φιλελληνικού Κομιτάτου, να αγωνιστεί σθεναρά κατά του Τουρκικού ζυγού, να διαθέσει μέρος της περιουσίας του για τον ελληνικό αγώνα και να συνεργαστεί με άλλους ξένους εθελοντές για την απελευθέρωση της υποδουλωμένης Ελλάδας.
Τον Ιανουάριο του 1824 και ενώ η επανάσταση μαίνεται σε πολλά μέτωπα, φτάνει στο Μεσολόγγι, όπου γίνεται αποδεκτός μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού. Λίγους μήνες μετά και ενώ η κυβέρνηση του έχει απονέμει τον τίτλο «αρχιστράτηγος», αρρωσταίνει βαριά και αναγκάζεται να καθηλωθεί στο κρεβάτι, με υψηλό πυρετό και παραμιλητά.
Ακόμα και αυτές τις δύσκολες ώρες, η έννοια του είναι η επανάσταση και η ομόνοια των Ελλήνων, μιας και τα πρώτα σύννεφα εμφύλιων διαμαχών, είχαν κάνει αισθητή την παρουσία τους. Στις 19 Απριλίου, του ίδιου έτους, άφησε την τελευταία του πνοή στα ελληνικά χώματα, σε ηλικία μόλις 36 ετών.
Χαρακτηριστικά λέγεται, ότι τα τελευταία του λόγια, αφορούσαν την Ελλάδα…
«Της έδωσα τον καιρό, την υγεία μου, την περιουσία μου, και τώρα της δίνω τη ζωή μου. Τι μπορούσα να κάνω περισσότερο;»
Ο θάνατος του Λόρδου Βύρωνα συγκλόνισε τους Μεσολογγίτες, αλλά και όλους του Έλληνες που έχασαν από το πλευρό τους, μια εμβληματική φυσιογνωμία, μια δυναμική παρουσία, μια ηγετική προσωπικότητα.
Ανακηρύχθηκε εθνικός μας ήρωας και σε βαριά ατμόσφαιρα πένθους, τελέστηκε η κηδεία του, με τη σωρό του αμέσως μετά να ταξιδεύει για την Αγγλία, τη γενέτειρά του.
Αξίζει να αναφέρω ότι προς τιμήν του ονομάστηκε Βύρωνας ο συνοικισμός προσφύγων του ομώνυμου δήμου σήμερα, τοποθετήθηκε άγαλμα στο Ζάππειο όπου παριστάνεται ο Λόρδος Βύρωνας να στεφανώνεται από μια γυναίκα, την Ελλάδα και λίγο μετά το θάνατό του ο Διονύσιος Σολωμός, έγραψε και του αφιέρωσε ένα ποίημά του, το «Εις το θάνατο του Λορδ Μπάιρον».
Αρκετά δημοφιλή είναι σε παγκόσμιο επίπεδο, τα ποιήματά του Δον Ζουάν και Το προσκύνημα του Τσάιλντ Χάρολντ.
Θα κλείσω με στίχους από ποίημα του που έγραψε για την Ελλάδα, κι ας αφήνει στο τέλος του αιχμές και μελαγχολικές απορίες…
Τα νησιά της Ελλάδας! τα νησιά της Ελλάδας!
Όπου η φλογερή Σαπφώ αγάπησε και τραγούδησε
όπου μεγάλωσαν οι τέχνες του πολέμου και της ειρήνης,
όπου η Δήλος αναδύθηκε και ο Φοίβος ξεπετάχτηκε!
Το αιώνιο καλοκαίρι τα χρυσώνει ακόμα,
αλλά όλα τ’ άλλα, εκτός από τον ήλιο τους, έχουν δύσει.
