Συλλογιέμαι τους πυροσβέστες...
Εκείνους τους αφανείς ήρωες της κοινωνίας μας που, κάθε φορά, για να σώσουν εμάς, θέτουν σε κίνδυνο την ίδια τους την ζωή, ενώ θα μπορούσαν να βρίσκονται στο σπίτι τους. Τους συναντάμε πάντα με τα ειδικά σακάκια που είναι κατασκευασμένα από ειδικά μονωτικά υλικά, είναι ελαφρυά και ανθεκτικά στη φωτιά, δεν εμποδίζουν τις κινήσεις των πυροσβεστών, τα κατάλληλα παπούτσια με την ειδική ενίσχυση στα δάχτυλα και το πέλμα από ατσάλι, τα άκαυτα και θερμομονωτικά γάντια, τις ατομικές αναπνευστικές συσκευές από ειδική κατασκευή και ικανής διάρκειας παροχής οξυγόνου κ.α. Οι φύλακες άγγελοι μας σε μια πυρκαγιά, σε μια πλημμύρα, σε ένα σεισμό, σε ένα τροχαίο.
Άνθρωποι που μοχθούν και αγωνίζονται με συνέπεια και ήθος, άνθρωποι που ανεβαίνουν το δικό τους Γολγοθά όμως εκτελούν με ευσυνειδησία και αυταπάρνηση το καθήκον τους. Η παρουσία τους μας γεμίζει ελπίδα και ασφάλεια.
Το πυροσβεστικό επάγγελμα δεν είναι ένα οποιοδήποτε επάγγελμα. Αν όχι όλες, τις περισσότερες φορές, όχι απλά αγγίζει αλλά υπερβαίνει τα όρια του καθήκοντος. Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω απόσπασμα της Μαντέλα Ι., Ψυχοθεραπεύτριας, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πυροσβεστική Επιθεώρηση: «Αναρωτιέμαι λοιπόν, τι είδους άνθρωποι είναι εκείνοι που αποφασίζουν να μπουν σε αυτό το επάγγελμα, και πώς ανταπεξέρχονται, όχι μόνο από πρακτικής άποψης αλλά και από ψυχολογικής, σε ένα επάγγελμα που σίγουρα έχει πολύ άγχος, πολύ αγωνία, πολύ θλίψη και οπωσδήποτε πολύ κούραση σωματική και όχι μόνο. Η απορία μου λοιπόν είναι πώς καταφέρνουν (οι πυροσβέστες) να έχουν μια φυσιολογική καθημερινότητα και οικογενειακή ηρεμία, οι άνθρωποι εκείνοι που κάθε μέρα έρχονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο, την καταστροφή και την απόγνωση;
Τι είναι αυτό το μαγικό που τους τονώνει; Τι τους δίνει δύναμη να ξεπερνάνε τα αξεπέραστα; Πως τα διαχειρίζονται όλα αυτά σε σχέση με τους ίδιους απλά και την οικογένεια τους; Ποιος είναι και πώς λοιπόν, είναι ο πυροσβέστης;
Σίγουρα όχι ένας ακόμα εργαζόμενος που απλώς θα ξυπνήσει το πρωί για τη δουλειά..». (Μαντέλα. 2008:40-41).
Ξεχωρίζει ο έμφυτος ενθουσιασμός τους και είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τα πάντα. Ίσως αυτά για μας να θεωρούνται τετριμμένα ή πιθανώς κοινότυπα. Δεν είναι όμως!
Η φονική πυρκαγιά στο Αρακαπά μας βγάζει από τα συρτάρια για άλλη μια φορά το μεγάλο πρόβλημα, Πυροσβεστική Υπηρεσία και Τμήμα Δασών είναι υποστελεχωμένα. Εύλογα και σοβαρά ερωτήματα που κάθε φορά μετά από μια τραγωδιά τα θυμόμαστε όλοι και αρχίζουμε να φωνάζουμε. Τα αρμόδια υπουργεία αρχίζουν κοινές συνεδριάσεις και προσπαθούν να δουν τι και ποιος φταίει. Τα όσα έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν σε ό,τι αφορά τα θέματα εξοπλισμού και ανθρώπινου δυναμικού πυρόσβεσης.
Τα στοιχεία είναι αδιάσειστα και επιβεβαιώνουν την εγκληματική πολιτική λιτότητας όλων των κυβερνήσεων από το 1960. Ποιο πολιτικό κόμμα ή ποιος βουλευτής έχει θέση θέμα στην βουλή για την αναβάθμιση και τον εξοπλισμό της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας και του Τμήματος Δασών; Ποιο κόμμα ή ποιος βουλευτής ασχολήθηκε σοβαρά και υπεύθυνα με τα θέματα αυτά; Τι νόμους ή κονδύλια ψηφίστηκαν για να ενισχύσουν ή να αναβαθμίσμουν αυτά τα τμήματα;
Για ακόμη μια φορά κανείς δεν θα τιμωρηθεί, κανείς δεν θα αναλάβει ευθύνες.
Κροκοδείλια δάκρυα από όλους...και στο τέλος ξανά όλα πίσω στα συρτάρια.
Λίγες ώρες μετά την φονική πυρκαγιά στην ορεινή περιοχή Λεμεσού και Λάρνακας ήρθε στον προσωπικό μου λογαριασμό το πιο κάτω μήνυμα, το οποίο το αναρτώ αυτούσιο:
Διαβάζοντας το ένιωσα ντροπή αλλά επιβεβαίωσα και τα όσα ζήσαμε κατά την διάρκεια της φονικής πυρκαγιάς. Τις ώρες που οι κάτοικοι προσπαθούσαν να σωθούν και να σώσουν τις περιουσίες τους, τα σπίτια τους, επικρατούσε μια ασυνεννοησία!
