Του Στέλιος Παπαντωνίου
Είναι βέβαιον πως Κύπρος δεν είναι μόνο η Αμμόχωστος, είναι κι η Κερύνεια πρώτη, κι η Μόρφου με το σπίτι μας, κι η Λύση κι ο Καραβάς κι η Λάπηθος κι ο πολύ αγαπητός κι αξέχαστος άγιος Επίκτητος, γιατί εκεί περνούσα τα παραδεισένια παιδικά και νεανικά καλοκαίρια μου και έχουν γραφεί όλα αυτά στα κατάβαθα της ψυχής μου, οπότε καμιά δύναμη πολιτική ή πολιτικάντικη δεν μπορεί να μου καθορίσει τι είναι ή τι δεν είναι το νησί μας.
Γίνονται κάποτε άστοχες δηλώσεις από πολιτικούς, στην προσπάθειά τους να πείσουν υποψήφιους ψηφοφόρους πως τους νοιάζονται περισσότερο από άλλους, περιπίπτουν όμως στο μέγα λάθος να διαχωρίζουν και την Κύπρο και τον προσφυγικό κόσμο, να λησμονούν ή να διαγράφουν τους εγκλωβισμένους, προπάντων τους αγνοουμένους, την μέγιστη τραγωδία που βιώνουν οι εναπομείναντες δικοί.
Η Κύπρος είναι μία και ενιαία, κι όσο κι αν με τη δύναμη των όπλων η Τουρκία τη διχοτόμησε και με την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» η Βρετανία την τριχοτόμησε, όλα αυτά τα έργα του διαβόλου το πνεύμα μας δεν τα δέχεται, γιατί επιζητεί το όλον, ως έργο του Θεού και όχι το κατακόψιμο, έργο του διαβόλου.
Φαίνεται πως δέχτηκε η ηγεσία μας από τις πρώτες μέρες μετά την εισβολή τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, αντιλαμβανόμενη με δικό της τρόπο τον όρο, ότι δηλαδή θα ήταν μια διοικητική διαίρεση του νησιού σε δύο μέρη, κάθε μια κοινότητα να διοικεί ένα μέρος, οι Τουρκοκύπριοι το βόρειο και οι Ελληνοκύπριοι το νότιο, στο νου όμως των κατοχικών δυνάμεων ήταν να επιτύχουν τον πλήρη διαμελισμό, αφού σήμερα, αυτό που απαιτούν είναι τα δύο κράτη, την πλήρη ισότητα, κυριαρχική μάλιστα, δύο κράτη ισότιμα, τα οποία απλά να συνεργάζονται ως γείτονες και τίποτε άλλο, ή καλύτερα, η μειονότητα να εκμεταλλεύεται όσο το δυνατόν περισσότερο την πλειονότητα, αφού έχει ήδη κατακλέψει τα σπίτια και τις περιουσίες, τα εργοστάσια και τα μαγαζιά, την καλλιεργήσιμη γη και τα τουριστικά καταλύματα των ελληνοκυπρίων, που διωγμένοι διά της βίας, τα εγκατέλειψαν στα νυν τουρκοκρατούμενα εδάφη. Τα κατεχόμενα εδάφη από αιώνων ανήκαν και ανήκουν στους ελληνοκυπρίους.
Η ελληνοκυπριακή ηγεσία βρέθηκε απροετοίμαστη, παρόλο που γνώριζε τα σχέδια της Τουρκίας και βρίσκεται ακόμα να ακολουθεί κατά πόδας τους τουρκικούς σχεδιασμούς, χωρίς να έχει εκπονήσει σχέδιο απελευθέρωσης των σκλαβωμένων εδαφών, απαλλαγής από την παράνομη κατοχή. Γιατί το θέμα δεν είναι μόνο στρατιωτικό, ουδείς αμφισβητεί την υπέρτατη δύναμη της Τουρκίας, είναι όμως και νομικό και του διεθνούς δικαίου, και των ψηφισμάτων του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας και αποφάσεων της Ευρώπης, γι’ αυτό όλη η εργασία και βαριά μάλιστα έπρεπε να γίνεται στον πολιτικό και διοικητικό τομέα, από την εκάστοτε κυβέρνηση που εκπροσωπεί διεθνώς την Κύπρο.
Με την ψευδαίσθηση ότι θα πείσουμε την Τουρκία να παρακαθήσει σε συνομιλίες, με την ψευδαίσθηση πως θα αφήσει ελεύθερους τους Τουρκοκύπριους να δουν το συμφέρον τους που είναι η ένταξη στην Ευρώπη με την Κυπριακή Δημοκρατία, οπισθοχωρούμε συνεχώς μέχρις απελπισίας, καταφεύγοντας σε ρητορικές μάλλον υποσχέσεις ή συνθήματα, «Τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια, χωρίς επιστροφή της Μόρφου δεν λύεται το Κυπριακό, χωρίς Αμμόχωστο χάνεται η Κύπρος», με αποτέλεσμα εμείς οι ίδιοι να δεχόμαστε τον διαμελισμό των κατεχομένων χωρίς να έχουμε ολόκληρη την Κύπρο στο νου και στην καρδιά, αλλά επί μέρους εδάφη, αναλόγως των συνθηκών της εκάστοτε εποχής και των απαιτήσεων ορισμένων τοπικών εκπροσώπων ή άλλων παραγόντων. Δυστυχώς δεν ακούμε «Χωρίς την ελεύθερη Κερύνεια το Κυπριακό δεν λύεται.»
Η Κύπρος είναι ολόκληρη ένα σώμα, η Κύπρος έχει ενταχθεί ολόκληρη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, απαιτεί να είναι ένα κράτος και να αναγνωρίζεται ως ένα κράτος, όπως όλα τα άλλα, και οι πολίτες της να είναι ισότιμοι όλων των υπολοίπων Ευρωπαίων με κατοχυρωμένα πλήρως τα ανθρώπινα δικαιώματά τους, αφού στην Ευρώπη δεν υπάρχουν πολίτες δύο ταχυτήτων ή επιπέδων.
Δυστυχώς τα πιο απλά πράγματα και αυτονόητα κατάφεραν τα συμφέροντα των μεγάλων να παρουσιάζονται ως τα πιο δύσκολα και ακανθώδη. Από την άλλη όμως ξέρουμε καλά πως αν δεν χτυπήσουμε πόρτες, αν δεν απαιτήσουμε το δίκαιό μας, δεν θα μας προσφερθεί, γι’ αυτό η απαίτηση για σκληρή εργασία και στην παιδεία και στην πολιτική είναι απαραίτητη.
Όπως βέβαια στον τομέα της Άμυνας, γιατί το «έσο έτοιμος» πρέπει πάντα να είναι το κύριο μέλημά μας.
