ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΓΙΑΝΝΗ ΠΕΓΕΙΩΤΗ
Το έτος 2006 κυκλοφόρησε στη Λεμεσό το βιβλίο της επιφανούς παιδαγωγού και εις βάθος κατηρτισμένης φιλολόγου Κούλλας Παρασκευά "Εκεί που χόρευε το φως". Είναι ένα βιβλίο αφηγημάτων και διηγημάτων. Ένα ταξίδι πεζογραφικό στο χωροχρόνο της Κύπρου του εικοστού και των αρχών του εικοστού πρώτου αιώνα .
Οι περιγραφικές και εικονοπλαστικές ικανότητες της πεζογράφου είχαν διαφανεί απο την βιωματική ποίηση της πρώτης της συλλογής με τίτλο "Ασάλευτα και πολυσάλευτα" που
κυκλοφόρησε το 1982 κοντά στα χρόνια της εισβολής και του ξεριζωμού.
Η Παρασκευά αποτελεί μια σημαντική παρουσία στη Λογοτεχνία μας . Άνθρωπος με χαρισματά ποικίλα ξεχώρισε απο τα χρόνια του Αγώνα ως ηγετική φυσιογνωμία της Χριστιανικής Φοιτητικής Ενώσεως στις μεγάλες κινητοποιήσεις για την Αυτοδιάθεσην της Κύπρου πλάι στον Χρήστο Γιανναρά που συντόνιζε τότε ως φοιτητής κάποιες από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις στην Ελλάδα του εικοστού αιώνα που τότε επαναστατούσε λά ι κα και σύσσωμα για την ελευθερία της μεγαλονήσου.
Πέρα από την ποιητική της μαρτυρία είχε παρουσιάσει ζηλευτά δείγματα γραφής στον πεζό λόγο σε ποικίλες περιοδικές εκδόσεις στην Κύπρο και την Ελλάδα .
Συγκεντρώνοντας τα είκοσι πέντε πεζογραφήματα κάποια ήδη δημοσιευμένα και αρκετά ανέκδοτα ιχνογραφεί με ενάργεια και περιγραφική δύναμη το Λευκόνοικο του εικοστού
αιώνα με ποικίλες ψηφίδες του βίου του.Από το κεφαλοχώρι της Μεσαρκάς νοερά ταξιδεύει στην Κύπρο τις αρετές και τα πάθη της , στην Λευκωσία των νεανικών ετών του
Πρωτοψάλτη και ερευνητή ΘΕΟΔΟΥΛΟΥ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ,στον Άη Κασσιανό ,στον Άη Γιάννη της Λευκωσίας , στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου και στο ακμαίο Ωδείο Αθηνών
του Παπαδημητρίου, του Μανώλη Καλομοίρη και του Σπύρου Καψάσκη.
Οι ήρωες και ηρωίδες των διηγημάτων της περιπατούν με άνεση και πρωτινή φρεσκάδα στην προ της εισβολής Κύπρο. Απο το Λευκόνοικο , τη γενέθλια γη της στο Τρίκωμο ,στο
Πελέντρι του Αγώνα πλά ι στο Στυλιανό Λένα στο νοσοκομείο Ακρωτηρίου και στα Χανδριά .Στο Ελληνικό Γυμνάσιο Λευκονοίκου του Μιχαλάκη Μακρίδη.΄Υστερα περιπατούν στην Κυπριακή ΄Υπαιθρο στα ξωκκλήσια τους σιτοβολώνες και στα θέρη τα αλωνέματα .Μες τα περβόλια και τις μοναχικές εκκλησίες .Στους ναούς τους ονομαστούς των πόλεων και ιδαιτέρως των χωρίων.Απ' τον ΄Αγιον Αμβρόσιον Κηρυνείας στο ΛΕΥΚΟΝΟΙΚΟ, ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΝΙΚΟΛΑΟΝ ΛΕΥΚΟΝΟΙΚΟΥ , στη Μια Μηλιά , στην ΄Αχνα και την Ορμήδεια του ξεριζωμού. Στην Λευκωσία της Εισβολής των επίτακτων κλινικών και των μυδραλιοβολισμών και της μάχης της ΣΥΤΑ και του ΛΗΔΡΑ ΠΑΛΑΣ..Από εκεί στην Κερύνεια με τα καραβάνια των αιχμαλώτων, στα υπόγεια των αλυσόδετων γυναικοπαίδων και των γερόντων και τέλος στα φυλάκια του ΣΟΠΑΖ.
Δεν αμελεί να ιχνογραφήσει τους ήρωες της στην προσφυγική τους τακτοποίηση, στην άχαρη ατέλευτη προσωρινότητα των ετών μετά την εισβολή,Τις δοκιμασίες, τους πόνους
του αγώνος επιβίωσης κάτω από τις τερατσιές.Τις δυσκολίες των πρωτινών του αρχαίου κόσμου της Κύπρου όπου λειτουργούσε το θαύμα και το κάλλος στη Λάρνακα και τη
Λεμεσό της προσφυγιάς .Η μεγάλη αρετή του βιβλίου κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι η πορεία των ιστορήσεων του και των περιγραφών του εν τη ΖΩΗ...΄Εχει την Παδιαμαντική
αρετή των ηρώων που αληθεύουν...
Δεν δημιουργεί ψεύτικους ήρωες η Παρασκευά .Ιστορεί όπως και ο Κόντογλου την πατρίδα της. Το Λευκόνοικο ,η πατριδα μου, θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της σύναξης αυτών των πεζών που διασώζουν την αληθινή μας Κύπρο της Μεσαρκάς μας.Η αρετή αυτή την οδηγεί σε μια σειρά πορτρέτων πρωτινών αδρώπων που λες και δραπέτευσαν από τον ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ του Διαμαντή.Μια ακολουθία λα ι κών ζωγραφιών λόγου που ιστορούν επίσης Λεβεντοκόρες της Μεσαρκάς, ανυφάντρες με χάρην τζιαι ΓΕΝΑΙΚΑΤΟΝ. Γιαγιάες σοφές που μάχουνται ωσάν την Ντελυσυφέρω για τα εγγόνια τους με τον τρόπον τον δικόν μας τον χαμογελαστόν τον θυμόσοφον της Κύπρου....
΄Οταν πρωτοδιάβασα το βιβλίον με εντυπωσίασε μια σπάνια αρετή του.Είναι ΄εμπλεον γεύσεων και πρωτινών μαγειρικών.Με τον τρόπον που πρέπει δεν ξεχνά τον ηρωισμόν
των μαείρων και των μαείρενων της υπαίθρου με τα οφτά και τα γλυκά τους τα χριστουγεννιάτικα τραπέζια της αγάπης τους..Επίσης γόνος κορυφαίου ευρεσιτέχνη ΄εχει
μια ματιά αλλιώτικη μεσαρίτικη , μια εύστοχη υπόμνηση της επινοητικότητας του Κύπριου γεωργού, του Κυπριώτη τεχνίτη, του σοφού χωρικού ευρεσιτέχνη , του τολμηρού
καλλιεργητή και περιβολάρη άξιου.Δεν αγνοεί την μεταπολεμική αγροτική αναγέννηση της Κύπρου στη δεκαπενταετία από το 1945 μέχρι το 1960.
Στις τελευταίες αναγνώσεις του βιβλίου σημείωσα και εμβάθυνα στη γυναικεία ευαίσθητη ματιά του.Στην πρώτη νομίζω αναλυτική γραφή στην Κύπρο για ένα θέμα που
συγκινεί.Πως έζησε μια λεχώνα τις εσταυρωμένες μέρες της εισβολής .Πως ήταν να σαι μάνα εκείνες τις μέρες με τις δυσκολίες των πρώτων ημερών μετά τον τοκετό.Πως
βίωσαν την εισβολή της Κύπρου οι γυναίκες , οι μανάδες , οι γιαγιάδες, οι μεγάλες κόρες, οι αδελφές.Οι γέροντες που έπρεπε να προστατέψουν γυναίκες και παιδιά από το
σφαγέα και βιαστή Ανατολίτη.
Αυτά ως μια πρώτη και δεύτερη ημιτελής ανάγνωση που άργησε να γραφεί λόγω των του βίου καταιγίδων και περιστάσεων. Η Μεσαορία έχει τώρα ένα βιβλίο καλογραμμένον για το χαττήριν του φωτός της. Το Λευκόνοικο του Βασίλη Μιχαηλίδη και του Καλλίνικου ευτύχησε να βρει την πεζογράφο του.
Διαβάστε το για μια ανάσα στις δυσκολίες των ημερών...
