Εις τα χωρία τα ορεινά δεν ευρίσκετο συχνάκις νησκιά ανευ της μεγάλης ακολουθίας αιωρούμενων δωδεκάδων κερατίων τερατσιών λουκάνικων του κοτσινόκρασου τζιαι των μυρουθκιών απάσων των βουνών και των σελαγίων.
Εις τας άκρας ή τας μέσας τα μεθυσμένα εκ των λουτρών των πολυήμερών εντός του δυνάμενου ορεινού οίνου ,σαρτζιερα λούντζες καρκαλαμιές χοιρινά καππάτζια κρασάτα αρκούντως.
Αψηλά εις τα μαειρκά έναν η δύο ή και τρία λαρδία αλατισμένα αρκούντως ..
Τας εικόνας αυτάς παραδοσιακής τρυφής εχάρειν πολυετώς παιδίον πλείστα δωδεκαήμερα εις το ορεινόν και εξοχικόν χωρίον της Δρούσιας καθώς και εις εκτάκτους επισκέψεις εις Νέον Χωρίον προς συνάντησην συγγενων καθώς και τον σοφόν γέρο ντα Ζαχαρίαςν Δρουσιώτην έμορφον γιγαντόσωμον ,βρακάν ζώντα εις το Νιοχωρκόν από δεκαετιών. Η ανάμνησις του .συγγενούς ούτου της μισής μας κοινότητος και της γιαγιάς μου παραμένει αγαθή και ζώσα. Η εναργής συνείδησις του άρχοντος ούτου των περιχώρων του Ακάμα ανεδειξεν ούτον ως μορφήν ανδρός λίαν σεβασμίου υπό της εν Δρούσια κοινότητος. Συχνάκις τον επισκέπτοντο οι ομοχώριοι ημών χάριν χαρούσιμής και ψυχοφελούς συντυχίας.
Εκεί εις το Νέον Χωρίον εσυνειδητοποίησα παιδίον πρώτης Δημοτικού την ύπαρξην κεκοσμημένων και εμορφων νησκιών εις άλλα χωρία. Ως εκείνα τα Χριστούγεννα του έτους 1972 ή 1973 επίστευον πως μόνον εις το κοσμαγάπητον χωρίον μας επαρέλαυνον κεκοσμημένα τα σαρτζιερα άνωθεν της νησκιας των παππούδων και των γιαγιάδων.
Οι νησκιες προ και κατόπιν των Χριστουγέννων ήτο γευστικά χρυσου κοσμημένα ....
