Με το Δάφνη Παναγίδη πρωτοσυναντηθήκαμε στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια όταν συναντηθήκαμε μια ομάδα παιδιών της Λέσχης Νέων του Ιδρύματος Παναγίδη με τους ανθρώπους του Συμβουλίου του Ιδρύματος.Για μένα τότε ήταν ένα πρόσωπο μυθικό.Ήταν ο γιος του ηρωικού πατρός Σολομώντος Παναγίδη του μεγάλου κοινωνικού εργάτη της Λεμεσού και της Κύπρου.Ο υιός του χαλκέντερου εργάτη του αμπελώνος του Κυρίου.
Κατόπινά οι συναντήσεις μας και οι συνεργασίες μας θα πύκνωναν στα χρόνια του ενενήντα με μια σειρά από κοινές πρωτοβουλίες στο σχολείο όπου ερχόταν και δίδασκε τα παιδιά για την ανακύκλωση και την αγάπη στο περιβάλλον .Ήταν ο κυκλούλης στην ακμή του τότε ,ένα πρόγραμμα του Ιδρύματος Παναγίδη για την ανακύκλωση αλουμινίου.Μαζί οργανώσαμε την πολύ επιτυχή Εκθεση Περιβάλλον 97 και 98. Το Ίδρυμα Παναγίδη και το Ζ' Δημοτικό.Ένα μέρος της μεταφέραμε εκείνο το Καλοκαίρι στις Πλάτρες.
Εκείνη την περίοδο οργάνωσε και ένα σημαντικό φιλολόγικό μνημόσυνο στο χώρο του Ιδρύματος στη μνήμη του φίλου και συμμαθητού του Γιάννη Κ Παπαδόπουλου.Τον αγαπούσε τον Γιάννη.
Συνεχίσαμε να συνεργαζόμαστε για την προβολή του έργου του πατρος του.Συζητήσαμε πολλά απογεύματα.Σε ένα από τα εκκλησιαστικά του μνημόσυνα με κάλεσε να μιλήσω και από εκεί νη την αφορμή προχωρήσαμε σε δημοσιεύσεις ποικίλες σε έντυπα της πόλης και παγκύπρια και σε δικτυακούς τόπους.Αναδημοσιεύσαμε στην εφημερίδα ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΕΣ το
πολύ αναλυτικό κείμενο του Γιάγκου Βαρνάβα μικρή βιογραφία για το φωτιστή της Λεμεσού παπά Σολωμό.Μια σειρά εκπομπών στον ραδιοφωνικό Σταθμό της Μητρόπολης Λεμεσού με μέριμνα του αγαπητού Σταυρου Ολύμπιου επανάφεραν στην επικαιρότητα τον σκαπανέα της προανεξαρτησιακής Λεμεσου ιδρυτή της ΟΧΕΝ Λεμεσού και επαναπρόβαλαν την παρουσία και πολυετή προσφορά του Ιδρύματος Παναγίδη. Παρόμοιες παρουσιάσεις έγιναν σε τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό με μέριμνα του Χρήστου
Ιακώβου που υπήρξε στην εφηβεία δραστήριο μέλος της Λέσχης Νέων του Ιδρύματος.
Χαιρόταν αυτή την επαναπροβολή και άλλες δραστήριότητες που υπενθύμιζαν μια νεανική Λεμεσού που αγαπούσε το Χριστό. Η φιλοξενία στο σπίτι του, μια γωνιά ομορφιάς και άλλου τρόπου και ήθους εκεί στον Άη Νικόλα ήταν μια συνεχής χαρά και παρηγορία.Από τα έτη του ενενήντα με τη φωτεινή παρουσία της κας Μαρούλλας της χαρισματικής και ελεήμονος συζύγου του περάσαμε στιγμές δημιουργικές συνομιλώντας .Τα τελευταία έτη συζητούσαμε για το βιβλίο του που έγραφε και ήταν στο τελικό στάδιο.Είχαμε προγραμματίσει μια συνάντηση μετα τις γιορτές για την οργάνωση μιας έκδοσης για τον πατέρα του και ευεργέτη της Λεμεσού.Τηλεφωνηθήκαμε για το βιβλίο του.Είμασταν στον
αποχαιρετισμό του Φρίξου Δημητριάδη , κορυφαίου μαθητή του πατρός του και συναγωνιστή του.Μιλήσαμε .Εκεί συνάντησε και συναγωνιστές του από άλλες επαρχίες .Από τη Λευκωσία.
Η ώρα δεν είναι κατάλληλη για μακρόσυρτες γραφές.Οφείλω όμως να σημειώσω την αγάπη του για την Κύπρο και τον κόσμο της.Αγαπούσε πολύ και τη Δρούσια και τη φύση της Πάφου.Συχνά του έστελναν από το χωριό την αγάπη τους.Μικρα και εκφραστικά.Τα έφερνε ο μακαριστός Νεόφυτος Πεγειώτης ο πατέρας μου με τον οποίον συνδέονταν φιλικά από τα χρόνια του εξήντα.Ξανασυναντήθηκαν προ ετών στη Δρούσια και το χάρηκαν και οι δύο. Ήταν δάσκαλος μας.Η χαρά, το χιούμορ του, η αγάπη του ήταν βάλσαμο.Τον κράτησε ο Θεός κοντά μας για να έχουμε ένα παράδειγμα , έναν άξαμο.
Η χριστιανική παρουσία του, χωρίς φοβίες με τόλμη και ευγένεια.Με θάρρος.Η φιλία του δεν ήταν πτωχή.Ήταν κεκοσμημένη, χαριτωμένη, φωτεινή.
Εκείνο που θαύμασα ήταν πως πέρα από διαφωνίες συνέχιζε να αγαπά. Είχε φίλους σε ολόκληρη την οικουμένη.Για να μείνει ελεύθερος από δεσμά από την όποια αμαρτωλή ελίτ ξενιτεύτηκε.Δούλεψε σκληρά για να παραμείνει του Χριστού παιδί και όχι των κοσμοκρατώρων του κόσμου ετούτου.
Ήταν ένας από τα παιδιά εκείνα της Λεμεσού, τους έφηβούς της Αγίας Τριάδος και της ΟΧΕΝ που κατοπινά δίδαξαν το Χριστιανισμό ως βίωμα .Την Ορθοδοξία μας ως αγκωνάρι του βίου μας.Άνθρωποι που δεν υπηρέτησαν ακρότητες μίσους χωρίς να δειλιάσουν να μαρτυρήσουν την άλλη την πρωτινή Κύπρο των Αγίων του Χριστού μας.
Την Κύπρο ουράνια ΕΛΠΙΔΑ.
