Κάλως ορισες Ιωαννη στο μοναστηρι μας μου είπε το 1991 και με απλοτητα μου πρόσθεσε το μισό του φαγητό στο πιάτο μου. Οι συμβουλές του λιγες μα σοφες. Καιριες όταν ήταν ζητημα κινδύνου σου προσωπικου . Εσπευδε να σε προειδοποιησει να φωτισει το δρόμο σου. Δεν ήξερε τα επίθετα μας,δεν κρατούσε αρχείο,δεν ήθελε κάτι από μας γι αυτόν. Απλα προσευχοταν και είχε την εγνοια μας. Μας κυνηγουσαν οι προσευχες του. Το ίδιο και οι προσευχες των μαθητών του. Ευχαριστώ το Θεό που τον πρωτοδα το 1977 και φοιτητής από το 1984 συνδεθηκα αβιαστα με το μοναστηρι και τους πατερες του. Τους αγαπώ ολους με τη φτωχη μου πτωτικη καρδια...
Καποιους εξ αυτων θεωρώ μεγάλους μου αδερφούς και ένας μαθητης του γεροντα αναπλειρει πλεον τον πατερα μου ενώ υπήρξε το ποκουμπιν μου από το 1998.
Ο γεροντας, ο Δρυς της Κύπρου.
Δεν θα ξεχάσω τον πόνο και τη θλίψη του για τα έργα των Τουρκων στον Ναο του χωρκού του ,της Ασσιας,τις ιεροσυλιες τους. Τον πόνο του όταν μονολογουσε για το άδικο των ισχυρων της Γης εναντι των πρωτινων της Κύπρου και των ιερων τους..
Εκείνη την ώρα μιλούσε ο πόνος της ρωμε ι κης προσφυγιας της Κύπρου..
Ο αγνοτερος ίσως των προσφυγων μαρτυρουσε για το άδικο θρηνωντας για τους κατεχόμενους της νάους και τη " σφαγη" τους από τον Εισβολεα....
Όταν κάποτε μαρτυρηθει η ελεημοσυνη του..
Όταν ιστορηθουν οι συμβουλές του και τα θαύματα που ρυθροις μυστικοις εποιησε στις καρδιες πολλών βεβαρημενων μετά το εβδομηντα τέσσερα.
Πόσο τους στηριξε και τους οδήγησε στη μετανοια.
Ένα από αυτά τα παιδιά του μια κουζα ξησειλη μετανοια οργωνε όλη τη Λεμεσό ,στηριζε τους μοναχικους γεροντες και γεροντισσες σε γεροκομεια και σπιτακια...
Ένα βράδυ είδα τον γεροντα να τους αποχαιρετα...τον διακονο των γεροντων και τον ασκητικο φίλο του, παλιό παλληκαρι της ΕΟΚΑ.Να τους προπεμπει με χαμόγελο να τους ευλογει..
Και το νοιωθες ήταν πατερας τους και αυτοι ένιωθα υιοι του αγαπητοι και τον θεωρουσαν σωτηρα κι οδηγό τους..
Ο παππούς της Κύπρου μας. Ποσα άραγε του χρωστουμε εμείς οι αλητηριοι εκεινων των δυσκολων ετων όταν μας αξιωσε ξενιας πατρικης και αγάπης όταν πολλοί μας κυνηγουσαν ,μας λοιδορουσαν και μας εκλεβαν την ελπίδα.
Ο γεροντας Αθανασιος και ο παππούς ο Αναστασιος Χαράλαμπους στον Αην Αντωνην ήταν πιστεύω οι κρυμμενοι οικοδομοι πολλών μεταστροφων των πονεμενων μεταεισβολικων παιδιων και εφηβων που χαν χάσει την περπατησια τους στα δύσκολα μετά την εισβολή βιωματα πόνου και αδιεξοδου.
Αθανασιου του Σταυρωβουνιωτου φωτεινη η βιωτη και μέγιστη η ελπις που καρπισε με τις ευχές και προσευχες του.
