Νύχτωνε όταν πέρναμε το δρόμο για το σπίτι από το Λύκειό. Ήταν κρύο. Ο Φλεβάρης φλέβιζε. Κρυώναμε. Στις στάσεις ,μες τα σακκάκια ,περίμενάν όλοι υπομονετικά κορούες, αγόρια.
Που και που ακουγόταν. "Μπρρρρ ερυάσαμέν τζιαι εν ερκεται τζιαι το λεωφορείον."
Εμεις με τα ποδήλατά ,ψιλή βροχή, αγιάζι. Κάτι έκανάν τα τρυπημένα γάντια ,το αδιάβροχό, οι καλές λαμαρίνες του ποδηλάτου.
Καμμιά φορά φρέναρε απότομά ένα Μιραφιόρι μπες. Κινδυνεύαμέ. Τα καλόπαιδα κόρναραν, περίπαιζαν. Αν γλιστρούσες και έπεφτες έκαναν χάζι. Μα όλοι σηκωνόμασταν. Και συνεχίζαμε όπως κάνουμε και τώρα έστω πληγιασμένοι στα γόνατα. Παντού....έστω πληγωμένοι όπως τότε στη φτώχεια στην προσφυγιά στην αδικία με εκείνο το χαμόγελο. Με τις αθώες ωραίες αγκαλιές τα γέλια τα πειράγματά. Ύστερα έμαθα πως το λέγαν χαρμολύπη.
Πρόσεχε Πέγεια εννα σου κτυπήσει. Δόξα σοι ο Θεός εγλυτώσαμεν τζιαι πόψε...
