Ένα περιστατικό στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας - ΜΕΘ ήταν αρκετό για να κάνει την νοσηλεύτρια Μαρία Φωκά να γράψει το πόσο περήφανη νιώθει για το επάγγελμα που επέλεξε. Ένα γεγονός που ήθελε να το μοιραστεί με όλους εμάς και την ευχαριστούμε. Μέσα από αυτή την ανάρτηση της θυμηθήκαμε όλοι πως το να είσαι νοσηλευτής είναι λειτούργημα.
Η Μαρία Φωκά έγραψε:
Τελείωσα τη βάρδια και επέστρεψα σπίτι... Σήμερα εργάστηκα ως υπεύθυνη βάρδιας στον νοσηλευτικό σταθμό στη Μονάδας Εντατικής Θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας- ΜΕΘ 1. Άρχισα δουλειά στις 7.15 πμ και έφυγα στις 8.45 το βραδύ. Μετακινήσαμε ασθενείς, καναμε διεργασίες πολλές. Κάποιοι ασθενείς ήταν καλύτερα και πήραν εξιτήριο. Ένας ασθενής δεν τα κατάφερε, δυστυχώς απεβίωσε.
Ένταση, πίεση, άγχος, μάχη με τον χρόνο.....
Ένα περιστατικό όμως με έκανε να τα διαγράψω όλα. Με γέμισε χαρά και περηφάνια για αυτό το επάγγελμα που επέλεξα στη ζωή μού.
Ένας νεαρός ασιατικής καταγωγής περασε τη πορτα της εντατικης και ήρθε δειλά- δειλά και μου ειπε δείχνοντας το κινητό του:
"Σε παρακαλώ πολύ, η μάνα μου οπτικογραφησε ένα βίντεο και μου το έστειλε από τη χώρα μας. Θέλει να βαλετε το τηλεφωνο κοντά στο αυτί του αδελφού μου. Θέλει να του παίξετε το βίντεο".
Σκέφτηκα λίγο και του ειπα: "Ενημέρωσε τους ότι σε 10 λεπτά θα κάνουμε βιντεοκλήση. Να τον δουν και να του μιλήσουν".
Το κάναμε...... συνδεθηκαμε και ξαφνικά στην οθόνη εμφανίστηκε το πρόσωπο της μάνα......
ματια τεράστια από αγωνία, χείλη τρεμάμενα...... γύρω πρόσωπα πολλα. Αδέλφια, συγγενείς, νέοι, γέροι και παιδιά. Όλοι ένα κουβάρι προσπαθώντας να δουν τον αγαπημένο τους. Εξήγησα ότι μπορεί να τους ακούει, ακόμα όμως είναι ληθαργικος. Δεν θα μπορεί να απαντήσει γιατί του κάναμε τραχειοστομια.
Η αγωνία της μάνας στο ζενίθ. Γύρισα αργά την οθόνη προς τον ασθενή.......
Επιφωνήματα χαράς και γέλιο και κλαμα..... Όλα μαζί....... Ξαφνικά όλοι σωπασαν. Ακουγόταν μόνο η μάνα........ απο το στομα της έβγαινε ενα τραγούδι-νανούρισμα- μοιρολόι......και απο τα ματια της ποτάμι τα δάκρυα. Τα σκούπιζε με την κόκκινη μαντίλα της.....
Ο νεαρός τρεμοπαιξε τα βλέφαρα στο άκουσμα της φωνής της. Κάρφωσε το βλέμμα στην οθόνη.......
10 λεπτά τραγούδησε η μάνα. Λύγισαν και οι πέτρες γύρω της..... Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του νεαρού.
Λιγο πιο μετά έστρεψα την οθόνη προς εμένα για να τους αποχαιρετήσω. Η μάνα γονάτισε και άρχισε να κάνει μετάνοιες. Μου είπε η κόρη της στα Αγγλικά.
"Η μάνα κάνει προσευχή και λέει ο Θεός να σας έχει καλά που φροντίζετε το γιο της. Λέει ο γιος της είναι τώρα δικός σας γιός. Σας δίνει την ευχή της".
Χαιρετηθηκαμε και κλείσαμε.
Βγαίνοντας στον διάδρομο μου είπε ο αδελφός του ασθενή "Έκανες στη μάνα το μεγαλύτερο δώρο, παντα θα σε ευγνωμονούμε".
Είναι 10 το βραδύ και σκέφτομαι........ Είμαι τόσο τυχερή που είμαι Νοσηλεύτρια. Που είμαι εκεί. Που η δουλειά μου μπορεί να επηρεάσει θετικά. Που μπορώ να είμαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
