Από την 20ή Ιουλίου μέχρι την 14ην Αυγούστου, μέρα της άγνωστης πορείας του, ο Τάσος Μάρκου γράφει ιστορία.
Το βράδυ της 13ης Αυγούστου, ο διοικητής του Συγκροτήματος Κυθρέας, αντισυνταγματάρχης Γεώργιος Βότας, έδωσε εντολή στον Τάσο Μάρκου να φύγει.
Η απάντηση του Τάσου ήταν άμεση. "Διοικητής εδώ είμαι εγώ και οι Τούρκοι θα περάσουν μόνον πάνω από το πτώμα μου!". Βλέποντας ότι ο Τάσος ήταν αμετάθετος, ο Βότας αποχώρησε.
Στις 4.15 τα ξημερώματα της 14ης Αυγούστου ακούστηκε θόρυβος από αεροπλάνα που πετούσαν χαμηλά. Ολόκληρη η αμυντική γραμμή τέθηκε σε συναγερμό. Μία βολή από ένα τουρκικό μαχητικό έδωσε το σήμα. Ανελέητος ο καταιγισμός πυρών από τα τουρκικά φυλάκια. Ο εφιάλτης ξαναχτύπησε. Οι έφεδροι και οι εθνοφρουροί, οι οποίοι είχαν πάρει τις θέσεις τους, αδυνατούσαν να απαντήσουν, καθώς έφεραν μόνον ελαφρύ οπλισμό.
Εν μέσω πυρών ο Τάσος Μάρκου σύρθηκε στο επιτελείο και τηλεφωνεί στο ΓΕΕΦ. Ενημερώνει για την κατάσταση και ζητεί οπλισμό και ενισχύσεις για να ανακόψει την επέλαση, για να λάβει αντ’ αυτών νέα εντολή για οπισθοχώρηση...
Ο Τάσος Μάρκου διώχνει όσους άνδρες του είχαν παραμείνει και ο ίδιος αναμετριέται με την ιστορία. Έγινε ένα με τον όρκο του. Ή ταν ή επί τας... Από εκείνη την ημέρα, την 14ην Αυγούστου 1974, η τύχη του αγνοείται...
Σαράντα επτά χρόνια μετά, ο γιός του ήρωα Τάσου Μάρκου, Πάρις, που ήταν τότε μόλις τεσσάρων ετών, προβαίνει σε μια συγκινητική ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μεταξύ άλλων, αναφέρει πως συνεχίζει την προσπάθεια στο να βρει τον πατέρα του. Τονίζει πως δεν ξεχνά ποτέ τον χαμό του πατέρα του και πως έχει όνειρο να τον βρει και να μάθει τι απέγινε.
Διαβάστε αυτούσια την ανάρτηση του:
Σε ψάχνω πατέρα...
Πέρασαν χρόνοι 47...
Και ακόμη σε ψάχνω πατέρα... και ας πέρασα τον μισό αιώνα ζωής...
Από παιδί με βαρύ όνομα. Το δικό σου...
Το παιδί του ήρωα.
Μα εμένα ο πατέρας μου έλειπε. Ο πατέρας μου. Ο δικός μου. Έλειπε. Θρήνος πόνος ,αγωνία και θλίψη.
Μετά νιος... αποφάσισα να ακολουθήσω τα δικά σου βήματα.
Να βάλω και εγώ την στολή...
Και βρέθηκα να ψάχνω άλλους που χάθηκαν... χρόνους σαράντα και βάλε...
Βρήκα αρκετούς πατέρα.
Μα δεν Βρήκα Εσένα.
Μέσα στον καπνό, με δύο τρεις στρατιώτες στην φωτιά, της μάχης της άνισης...
Και μια τελευταία σου επικοινωνία που σου είπαν ότι είστε περικυκλωμενοι...
Από τότε γυρίζει συνέχεια στο μυαλό μου τι έγινε.. εκείνη την μέρα 14 Αυγούστου...
Τι έγινε εκείνα τα λεπτά; τα τελευταία λεπτά;
Τι έκανες πατέρα;
Με μια τελευταία σφαίρα;
Αυτό μου είπανε πολλοί που σε ήξεραν και πως το είχες πει...
Μην πέσεις αιχμάλωτος στα σκυλιά,τους φονιάδες, τους μακελλαρηδες...
Καθήκον. Ύψιστο Καθήκον.
Πλέον... πατέρα μου... γραφικοί και ρομαντικοί και ονειροπόλοι και ονειροβαμωνες όσοι ακόμη πιστεύουν και δηλώνουν
Δεν ξεχνώ...
Ναι πατέρα... ναι....
Και πολλά άλλα.
Έχω ένα όνειρο πατέρα.
Να σε βρω.
Να ξέρω τι απέγινες πατέρα.
Ένα μνήμα να έρχομαι να σου μιλώ.
Να αναπαυθεί και η δική σου ψυχή...
Μα και η δική μου...η τόσο ταραγμένη και μπερδεμένη...
Αύριο...14 Αυγούστου πατέρα.
Όλα πιο έντονα και πιο βασανιστικά μες το μυαλό και την καρδιά μου.
Πότε, πού, πώς, ποία ώρα;
Να ήξερα έστω αυτό πατέρα... Έστω αυτό...
Να πάω να γονατισω την ώρα του θανάτου σου μπροστά στην Παναγία...
Να της εξομολογηθώ, να της μιλήσω πατέρα.
Να της πω να σε έχει καλά... την ώρα εκείνη που εσύ έφυγες πατέρα...
Θα ψάξω και άλλο πατέρα.
Ξέρω πως το βαρύ σου όνομα... έκανε τα σκυλιά να μετακινήσουν τα κόκκαλα σου τα ελληνικά για να μην σε βρούμε...
Μην μάθουμε ότι τα σκυλιά δεν πήραν την χαρά να σε σκοτώσουν με σφαίρα και μπαλτά..
Μα την ψυχή σου δεν μπόρεσαν πατέρα.
Και η ιστορία σου θα εμπνέει γενιές και γενιές.
Όσο κάποιοι, πατέρα, δεν ξεχνούν.
Μα αυτό δεν μπορώ να στο υποσχεθω πατέρα...
Μείναμε λίγοι...
Και άνθρωποι που δεν θα πίστευες... μια κοπέλα που γεννήθηκε μετά την εισβολή παρακάλεσε τον Θεό... να σε δει στο όνειρο της να της δώσει ο Θεός ένα σημάδι...τι έγινε... 14 Αυγούστου 1974. Ήταν αγέννητη πατέρα.
Μου είπε... πατέρα...
Σε είδε στην μάχη. Την αγωνία, τον καπνό...και άλλα που μόνο εγώ ήξερα πατέρα για εκείνα τα λεπτά...
Και μου είπε...πως σε είδε ξαφνικά να ανεβαίνεις ευθυτενης με την στολή σου...ψηλά στον Ουρανό.
Σε μια πύλη σε Νεφέλη σε περιμένε ο Χριστός πατέρα...
Σου συγχώρεσε την αμαρτία να πάρεις την δική σου ζωή γιατί ήσουν μάρτυρας...πατέρα...
Πλέον έχουμε χαρμολυπη πατέρα...
Χαρμολυπη...
Ήσουν σε κλοιό πολιορκίας, πατέρα με τους 2-3 στρατιώτες σου...
Και πέταξες ψηλά λεύτερος...στον Χριστό.
Ελεύθεροι Πολιορκημενοι ακόμη είμαστε πατέρα...
Θα σου πω συγνώμη για αυτό πατέρα...
Μονάχα αυτό έμαθα πατέρα...
Την κοπέλα αυτή την στοιχειώνει το όνειρο ακόμη.
Νιώθει βάρος ευθύνης.
Να σε βρούμε πατέρα.
Ναι και άλλοι έστω λίγοι...αγέννητοι στην βάρβαρη εισβολή.
Λίγοι... μα θέλουν να σε βρούμε πατέρα.
Ο καθένας από το μετερίζι του...και κατά πως μπορεί.
Δεν τις θέλω τις τιμές πατέρα. Τα λόγια.
Εγώ θέλω να βρω εσένα πατέρα. Τον δικό μου πατέρα. Τον δικό μου...
Χρόνοι 47 πατέρα και έκλεισα μισό αιώνα ζωής..
Θα σε βρω πατέρα..
Θα σε βρούμε πατέρα...
Όμως μείναμε λίγοι πατέρα...
Αλλά δυνατοί. Αυτό μπορώ να στο ξομολογηθω.
Θα σε βρω πατέρα και ας περάσαν χρόνοι 47...
Εγώ και η αδερφή μου τα εγγόνια σου και συναγωνιστές και άγνωστοι πατέρα...
14 Αυγούστου..
Θα πάω στην Παναγία ... να της πω πατέρα...
Και στον Χριστό....
Και θα ξημερώνει 15 Αυγούστου πατέρα...
Και εγώ θα συνεχίσω να σε ψάχνω πατέρα...
Μαζεύονται και άλλοι πατέρα γύρω μου.
Μακριά από λόγια, επίσημες τελετές...
Ταπεινά προσεύχονται και προσπαθούν...
Θα σε βρω πατέρα...
( Σ.Σ. σ'ευχαριστούμε)
