Την επικράτηση του Προέδρου Μακρόν στις εκλογές στη Γαλλία, με ξεκάθαρη διαφορά 17% από την ακροδεξιά Λεπέν, ακολούθησε σωρεία αναλύσεων για τη σταθεροποιητική σημασία της νίκης του για την Ευρώπη. Πίσω όμως από το αποτέλεσμα, υπάρχουν αξιοσημείωτες διαπιστώσεις. Ο Μακρόν είναι ο πρώτος που επανεκλέγεται από το 2002, μετά από 20 χρόνια, ενώ τα δύο μεγάλα παραδοσιακά κόμματα (δεξιά και αριστερά του κέντρου) έχουν συντριβεί με κοινό άθροισμα μόλις στο 7%, καθώς ενισχύθηκαν τα δύο πολιτικά άκρα. Η πρωτοφανής ενίσχυση της ακροδεξιάς (41%), αποδόθηκε στο λαϊκισμό και την παραπληροφόρηση. Μπορεί όμως αυτό να εξηγήσει την πηγαία οργή εκατομμυρίων ψηφοφόρων οι οποίοι δεν εμπιστεύονται τους κανόνες της «αστικής δημοκρατίας» όπως επικρατεί, την οποία θεωρούν αιχμάλωτη ειδικών
συμφερόντων, κυρίως του τραπεζο-οικονομικού κατεστημένου και πολιτικών των Βρυξελλών;
Φυσικά, με επικράτηση της Λεπέν, η Ευρωπ. Ένωση (ΕΕ) θα εισερχόταν σε στασιμότητα και αδράνεια, με πολιτικούς κραδασμούς για τη συνοχή της. Ο περιορισμός της ΕΕ σε μια «κοινή αγορά» παραμένει επιδίωξη της Βρετανίας και των ΗΠΑ κι άλλων εντός ΕΕ, ενώ διάλυση της ΕΕ επιδιώκει η Τουρκία.
Ο Μακρόν ενσάρκωσε εξαρχής το όραμα για μια αυτόνομη Ευρώπη, που θα λαμβάνει τις δικές της αποφάσεις, χωρίς να είναι εξαρτώμενη άλλων. Αυτό συνοψίστηκε στον πολιτικό στόχο για «Στρατηγική Αυτονομία», ώστε μια ισχυρή Ευρώπη με κοινή άμυνα να προασπίζεται τον εαυτό της και να έχει ουσιαστικό ρόλο στον κόσμο, αφού οι απειλές είναι υπαρκτές και τα προβλήματα παγκόσμια. Εν ολίγοις, μια ισχυρή και συνάμα εξωστρεφής Ευρώπη και όχι απομονωμένη. Όσο μεγαλόπνοο είναι ένα τέτοιο εγχείρημα, άλλο τόσο τεράστιες δυσκολίες υπάρχουν, λόγω διαφορετικών εθνικών και πολιτικών συμφερόντων εντός και εκτός ΕΕ.
Πάντως, σε όσους εντός ΕΕ ανακουφίστηκαν από την επικράτηση του Προέδρου Μακρόν, περιλαμβάνονται και κρυφοί υπονομευτές του, από τα κορυφαία όργανα της ΕΕ μέχρι «εγχώριους» αναλυτές. Ως δείγμα, αναφέρουμε τον Σ. Μισέλ, Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ο οποίος έγραψε τώρα «Μπράβο στον Μακρόν» και για «εγχώριους» αρκεί μια ματιά στους γερμανο-χρηματοδοτούμενους του ΕΛΙΑΜΕΠ, που υπονόμευαν την Στρατηγική Αυτονομία.
Η Γαλλία είναι οικονομικά ισχυρή, στρατιωτικά η κορυφαία δύναμη στην ΕΕ με πυρηνικά, μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας και με ζωτικά συμφέροντα στην περιοχή μας έναντι του νεο-οθωμανικού επεκτατισμού της Τουρκίας, για τον οποίο ο Μακρόν μιλούσε, όταν οι ηγέτες μας σιωπούσαν. Δεδομένης της αμυντικής συμφωνίας Γαλλίας-Ελλάδας, επισημαίνουμε ότι οι στρατηγικές συμμαχίες δεν χτίζονται με μέτρα εμπιστοσύνης προς τον κατοχικό εγκάθετο, ούτε με δηλώσεις στα εγχώρια κανάλια, αλλά με ευθυγράμμιση στρατηγικών συμφερόντων. Γνωρίζουμε τις παρασπονδίες των
δικών μας, αλλά προσδοκούμε ότι στην επικείμενη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ για την Ευρωπαϊκή Αμυντική Ένωση, στο πλαίσιο των Συνθηκών της ΕΕ, θα αποδειχτεί ότι έχουμε ηγεσία. Η επανεκλογή Μακρόν παρέχει νέες δυνατότητες στην Κύπρο, που
απαιτούν ανάλογη ηγεσία, για να μη χαραμίσουμε και αυτή την προοπτική.
Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S & D), Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο
