Πρόεδρε, ή τώρα ή ποτέ!
Διάλεξε πως θα μείνεις στην Ιστορία: Πρόεδρος Λύσης ή Διχοτόμησης.
Φτάσαμε πάλι μπροστά σε μια κρίσιμη στιγμή: o Πρόεδρος της Δημοκρατίας μεταβαίνει στη Νέα Υόρκη για να συμμετάσχει, την επόμενη Τρίτη, στην πολύ-αναμενόμενη άτυπη τριμερή συνάντηση.
Τα πολιτικά κόμματα -πολύ σωστά- εξέφρασαν τη στήριξή τους. Και μακάρι αυτή η στήριξη να είναι ειλικρινής και ουσιαστική μέχρι τέλους.
Εν όψει όμως της συνάντησης, υπάρχουν δύο σημεία κατά τη γνώμη μου εξόχως σημαντικά, τα οποία θολώνουν την αισιοδοξία που καλλιεργείται:
· H δική μας πλευρά, δια του Προέδρου και μερίδας των πολιτικών κομμάτων δηλώνει ότι «είμαστε έτοιμοι να συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε στο Crans Montana».
· Από την άλλη, ο Τατάρ επιμένει να θέτει ως προϋπόθεση για τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων την ξεχωριστή κυριαρχία και τα δύο κράτη.
Όποιος έχει στοιχειώδη αντίληψη και γνώση των πτυχών του Κυπριακού, και ελάχιστη διεθνή πείρα, καταλαβαίνει εύκολα ότι, αν αυτές οι θέσεις πραγματικά ισχύουν, τότε κατευθυνόμαστε ολοταχώς σε τοίχο!
Γιατί, αφ’ ενός, εμείς δείχνουμε να μην καταλαβαίνουμε ότι στο Crans Montana καταλήξαμε δυστυχώς σε ναυάγιο! Προφανώς και ο ΟΗΕ και, συνολικά η διεθνής κοινότητα, δεν είναι διατεθειμένοι να υποστηρίξουν διαπραγματεύσεις, που θα ξεκινήσουν με αφετηρία μια αποτυχία…
Αφ’ ετέρου, η τουρκοκυπριακή πλευρά προσποιείται ότι δεν κατανοεί πως δεν πρόκειται ποτέ να πετύχει λύση δύο κρατών, διότι, μεταξύ άλλων, η Ευρώπη δεν πρόκειται ποτέ να αποδεχθεί την ύπαρξη δύο ξεχωριστών κρατικών οντοτήτων εντός της Ένωσης.
Εύχομαι ειλικρινά η πραγματικότητα να είναι διαφορετική και, τουλάχιστον εμείς, να προσερχόμαστε στη συνάντηση καλά προετοιμασμένοι και αποφασισμένοι να συμβάλουμε στην άρση του αδιεξόδου. Σε αυτή τη φάση δεν αρκεί να δηλώσουμε απλά πρόθυμοι για διαπραγματεύσεις, ούτε έχουμε να κερδίσουμε κάτι αποδεχόμενοι (ή και επιδιώκοντας) στην πράξη έναν αενάως ανοιχτό χρονικό ορίζοντα. Το χρονοδιάγραμμα, που ενδεχομένως να τεθεί στο τραπέζι, θα είναι σφιχτό, για να μην πω ασφυκτικό. Με υπεκφυγές το αδιέξοδο όχι μόνο δεν πρόκειται να σπάσει, αλλά θα παγιωθεί με οδυνηρό τρόπο.
Σε ότι μας αφορά, στη συνάντηση της 15ης Οκτωβρίου, η αποφασιστικότητα μεταφράζεται σε ικανότητα να πείσουμε τον Γενικό Γραμματέα ότι υπάρχει ισχυρή βούληση για την επιδίωξη λύσης. Η δε καλή προετοιμασία μετουσιώνεται σε δυνατότητα να αξιολογήσουμε σωστά και, ενδεχομένως, να εκμεταλλευτούμε κάποιες νέες ιδέες και προσεγγίσεις, που πιθανότατα θα πέσουν στο τραπέζι.
Το έχω πει σε όλους τους τόνους και θα το επαναλάβω: Είτε θα μπούμε σε διαδικασία Λύσης, είτε, δυστυχώς, θα βιώσουμε την πιο τραγική εξέλιξη, με σταδιακή ανάδυση του ψευδοκράτους από τη διεθνή αφάνεια και την απομόνωση, με έναρξη του εποικισμού ΚΑΙ των Βαρωσίων και διεκδίκηση μέρους της πράσινης γραμμής.
Πρόεδρε Χριστοδουλίδη, σε σένα έπεσε ο κλήρος. Έχεις τη μοναδική ευκαιρία να προσέλθεις στη συνάντηση αποφασιστικά και να πείσεις τη διεθνή κοινότητα ότι επιθυμείς και επιδιώκεις έμπρακτα όχι απλά διαπραγμάτευση, αλλά Λύση, προετοιμασμένος για μια σύντομη διαδικασία με συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα (50 χρόνια από την εισβολή δεν δίνουν κανένα περιθώριο διαπραγματεύσεων ανοιχτού τέλους). Αλλιώς, δυστυχώς για τον τόπο θα καταγραφείς από την Ιστορία ως ο μοιραίος Ελληνοκύπριος ηγέτης που διαχειρίστηκε την καταραμένη διχοτόμηση.
