Η παρούσα θλιβερή επετειακή συγκυρία ανάμεσα στην Α’ φάση (20 Ιουλίου) και Β’ φάση (14 Αυγούστου) της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974, σε συνδυασμό με τις πρόσφατες τουρκικές ενέργειες, καταδεικνύουν ότι ο τουρκικός επεκτατισμός είναι εγγενής -είτε με τον μανδύα του ισλαμοφασισμού, είτε με τον εθνικιστικό παροξυσμό των κεμαλιστών- και επιβεβαιώνεται το πλαίσιο δράσης του: οι τουρκικές στρατιωτικές επιδρομές επιχειρούνται σε περιπτώσεις συντριπτικής υπεροπλίας έναντι του αδύνατου θύματος, όπως Κύπρος, Ιράκ, Αφρίν της Συρίας, Λιβύη … Παρά τις πολλές αφορμές, το
τουρκικό καθεστώς δεν επιδίωξε σύρραξη με την Ελλάδα, επειδή δεν διαθέτει υπεροπλία. Μάλιστα, μια γενική σύρραξη σήμερα με την ενισχυμένη Ελλάδα με πιθανότερο μια τουρκική αποτυχία, θα ανοίξει κι άλλες εκκρεμότητες με απρόβλεπτες
επιπτώσεις εντός Τουρκίας.
Σήμερα, η Τουρκία προαναγγέλλει νέες κινήσεις, που οι εγχώρια χρόνιοι εθελοτυφλούντες υποχρεώθηκαν να αναγνωρίσουν. Εντός εβδομάδων προχωρεί σε γεωτρήσεις στην Αν. Μεσόγειο, με πιθανότερο εντός της Κυπριακής ΑΟΖ, αμφισβητεί
την κυριαρχία ελληνικών νησιών, διεκδικώντας περίπου το μισό Αιγαίο. Όσοι το 1974 στην Αθήνα κι έκτοτε, είτε «συνεννοήθηκαν» προδοτικά με την Τουρκία χάριν της εξουσίας τους, είτε θεώρησαν ότι η Κύπρος κείται μακράν με την προσδοκία να χορτάσει το τουρκικό θηρίο, έπεσαν έξω!
Παρεμπιπτόντως, στα τουρκικά σχολικά βιβλία διδάσκεται ότι «τα νησιά του Αιγαίου βρίσκονται σήμερα υπό ελληνική κατοχή», «η ειρήνη και η ασφάλεια δυνατόν να διατηρηθούν με την επιστροφή αυτών των νησιών στην Τουρκία», «η Χίος, η Μυτιλήνη και η Σάμος βρίσκονται μέσα στα χωρικά ύδατα της Τουρκίας» κ.ά. Όσα μάλιστα διδάσκονται στις τουρκικές στρατιωτικές σχολές είναι εντελώς παρανοϊκά. Είμαστε όμως υποχρεωμένοι να δούμε την πραγματικότητα κατάματα και όχι μέσω αναλύσεων επιδοτημένων από το εξωτερικό.
Φυσικά, υπάρχουν και σήμερα κομματικά φανατισμένοι, ιδεολογικά αγκυλωμένοι, εξαρτώμενοι από χρηματοδοτήσεις εξωτερικού κι αφελείς, όπως και τότε, που πιστεύουν ότι κάποιο αόρατο χέρι θα μας προστατεύσει ή ότι ο ισλαμοφασισμός θέλει … ειρήνη. Όμως, στην περίπτωση τουρκικής επιδρομής, θα είμαστε και πάλι μόνοι μας.
Ευτύχημα που η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας το αντιλαμβάνεται και απαιτεί προετοιμασία, επειδή ορθολογικά η αποτρεπτική ισχύς απομακρύνει μια νέα τουρκική επιδρομή και συνδράμει ουσιαστικά τις διαπραγματεύσεις.
Καθώς το εγχώριο χρόνιο «σύνδρομο» του κατευνασμού έχει αποτύχει και απαξιωθεί τόσο, που παραδοσιακοί υποστηρικτές του υποχρεώθηκαν να αλλάξουν λεκτικό, προκύπτει ένα ερώτημα: τι θα γινόταν το 1974, αν επενέβαινε η Ελλάδα είτε στην Α’ είτε στην Β’ φάση της τουρκικής εισβολής, δεδομένης της κορυφαίας επιδίωξης των ΗΠΑ για πάση θυσία αποφυγή ελληνοτουρκικού πολέμου; Δεν θα μάθουμε, γιατί ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Σήμερα όμως, ενώπιον ενός ακήρυχτου πολέμου από την Τουρκία, μπορούμε να κινηθούμε με διορατικότητα για αυτοπροστασία μας, για να μην είμαστε οι μοιραίοι της Ιστορίας.
