"Στόχος μας ήταν να διαφυλαχθούν και να προστατευτούν οι Τουρκοκύπριοι συμπατριώτες μας, χωρίς όμως να παραγνωρίζουμε τους κινδύνους για τους Ελληνοκύπριους μέσα από τις προβαλλόμενες από τους Τούρκους, αξιώσεις," δήλωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ.Νίκος Αναστασιάδης στον επιμνημόσυνο λόγο του, στο εθνικό μνημόσυνο του ήρωα Μιχαλάκη Παρίδη.
Το μνημόσυνο τελέστηκε σήμερα Κυριακή 28/8 στην Εκκλησία Αγίου Δημητρίου στην Αναφωτία, γενέτειρα του ήρωα.
Επιμνημόσυνος λόγος του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Νίκου Αναστασιάδη:
"Με αισθήματα ιστορικού χρέους, ανυπέρβλητου σεβασμού και εθνικής υπερηφάνειας, αποδίδουμε σήμερα τον ελάχιστο φόρο τιμής στη δράση και την ηρωική θυσία του Μιχαλάκη Παρίδη, ο οποίος έπεσε μαχόμενος έναντι των Άγγλων Αποικιοκρατών, κατά τη διάρκεια του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ το 1955-‘59.
Γεννημένος στην Αναφωτία το 1933, ο Μιχαλάκης Παρίδης, παιδί πολύτεκνης αγροτικής οικογένειας, διακρίθηκε για την ιδιαίτερη έφεση, αλλά και τον ζήλο που επέδειξε για τα γράμματα.
Στο πλαίσιο αυτό, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της φοίτησής του στο Δημοτικό Σχολείο της Αναφωτίας, επέλεξε να συνεχίσει στο Εμπορικό Λύκειο Λάρνακας και έπειτα στην Αμερικανική Ακαδημία για δυο χρόνια. Ακολούθως, εργάστηκε στην Τράπεζα Κύπρου, στην Τέρρα Σάντα ως δάσκαλος και στο Εμπορικό Επιμελητήριο της Κύπρου.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της προσωπικής του διαδρομής κατάφερε να ξεχωρίσει για τις ικανότητες μα κυρίως για το ήθος, την εντιμότητα, την ταπεινοφροσύνη του και τη γνήσια, φλογερή αγάπη του για την πατρίδα.
Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι εντάχθηκε από νεαρή ηλικία στις τάξεις της ΠΕΟΝ και της ΟΧΕΝ, δυο οργανώσεων που βρέθηκαν στην πρωτοπορία των διεκδικήσεων του Κυπριακού Ελληνισμού για ένωση με τη μάνα Ελλάδα και από τις οποίες είχαν στρατολογηθεί οι πρώτοι πυρήνες της ΕΟΚΑ.
Μυημένος στην Οργάνωση, πολύ πριν την επίσημη έναρξη της δράσης της την 1η Απριλίου του 1955, έθεσε ως σκοπό και μετουσίωσε σε πράξη την ελευθερία, τη δικαίωση αλλά και την προκοπή ολόκληρου του λαού της Κύπρου.
Αμέσως με την έναρξη του Αγώνα, ως τομεάρχης Λάρνακας και επικεφαλής της ομάδας «ΑΡΗΣ», πραγματοποίησε μαζί με μέλη από την ομάδα «ΚΡΟΝΟΣ», βομβιστική επίθεση εναντίον της αίθουσας συνεδριάσεων του Δικαστηρίου Λάρνακας.
Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης συνελήφθη μαζί με τους συναγωνιστές του Σταύρο Ποσκώτη, Γιώργο Λυκούργο, Ξάνθο Ιακωβίδη και Ιάκωβο Καϊσερλίδη, και στη συνέχεια καταδικάστηκε σε επταετή φυλάκιση.
Παρά το γεγονός της καταδίκης, αποδείχτηκε μία από τις σπουδαιότερες μορφές του αγώνα, αφού η ανδρεία, η ευφυΐα, η ευρηματικότητα και τα ηγετικά του προσόντα υπήρξαν πολύτιμα για τις ανάγκες και την επίτευξη των στόχων που τέθηκαν, ακόμα και κατά τη διάρκεια της διετούς παραμονής του στη φυλακή.
Ο Παρίδης ήταν ο άνθρωπος που ανέλαβε τη διδασκαλία των συγκρατούμενών του στο πρόχειρο σχολείο που οργανώθηκε στις Κεντρικές Φυλακές.
Ο ήρωας Παρίδης ήταν ο άνθρωπος που υμνούσε μέσα από τα ποιήματά του την ελευθερία, που εμφυσούσε την αγωνιστική του πνοή στους υπόλοιπους, που αναπτέρωνε το ηθικό τους.
Αυτός ήταν που εξακολούθησε να ωριμάζει μέσα του την ιδέα της απόδρασης, της αντάμωσης με τους συναγωνιστές και τη συνέχιση της δραστηριοποίησής του στο αντάρτικο.
Και πράγματι, τον Δεκέμβριο του 1957, με τη μεταφορά του στο Νοσοκομείο Λευκωσίας, όπου υποβλήθηκε σε επέμβαση, κατάφερε παρά τα αυστηρά μέτρα φρούρησης, να δραπετεύσει με τη βοήθεια μίας νοσοκόμας και των συναγωνιστών του.
Από εκείνη τη στιγμή, ως και η βαθιά του επιθυμία, ανέλαβε και πάλι ενεργό δράση.
Ανέλαβε ως Τομεάρχης τον επιχειρησιακό συντονισμό και την οργάνωση των ενεργειών που θα ακολουθούσαν στην περιοχή οι αγωνιστές.
Στη Βάβλα, όπου εγκατέστησε το αρχηγείο του, ανέλαβε με απόλυτη επιτυχία την ανασύνταξη των ομάδων του εκτός πόλης τομέα της Λάρνακας.
Εκεί στη Βάβλα, έμελλε να επισφραγίσει την ηρωική, αγωνιστική πορεία της ζωής του.
Αρνούμενος να εγκαταλείψει το χωριό μετά την επισήμανσή του από τους Άγγλους στο σπίτι του τότε δασκάλου του χωριού Χριστάκη Καραγιώργη, όπου κρυβόταν, ο Παρίδης αναμετρήθηκε μαζί τους τιμώντας τον όρκο που έδωσε στην Οργάνωση, τους συναγωνιστές και την πατρίδα του.
Στη μάχη που ακολούθησε, το πρωινό της 27ης Αυγούστου του 1958, εναντίον των Άγγλων στρατιωτών και των Τούρκων επικουρικών, αψηφώντας τον θάνατο διατράνωσε ότι: «Οι αγωνιστές της ελευθερίας δεν παραδίδονται. Νικούν ή πεθαίνουν».
Λόγια, τα οποία έδωσαν ακόμη μεγαλύτερη διάσταση στο ήθος, το ψυχικό σθένος και την προσωπικότητα του φλογερού πατριώτη και ιδεολόγου αγωνιστή.
Ο Μιχαλάκης Παρίδης μνημονεύεται πλάι στο άλλα ηρωικά τέκνα της Αναφωτίας, τον Ζαφείρη Μιχαήλ που πολέμησε και σκοτώθηκε στο Ελ Αλαμέιν το 1940, τον Τάσο Κωνσταντίνου που έπεσε ηρωικά εναντίον των Τούρκων στασιαστών στη μάχη του Αγίου Σωζόμενου το Φεβρουάριο του 1964, και τον Χριστόδουλο Φωτίου Μαούζη από τη Βοκολίδα που εκτελέστηκε από τους Τούρκους εισβολείς στη Βώνη τον Αύγουστο του 1974.
Ηθική μας επιταγή, ελάχιστο δικό μας χρέος και φόρος τιμής απέναντι στους ήρωες μας, αλλά και έναντι όλων όσοι συμμετείχαν στους εκάστοτε αγώνες που χρειάστηκε να δώσει η πατρίδα μας, είναι να σταθούμε με ευλάβεια μπροστά στο παράστημά τους και να αντλήσουμε διδάγματα από το μεγαλείο τους.
Διδάγματα μεγίστης σημασίας όσον αφορά την επιτέλεση του δικού μας ιστορικού χρέους απέναντι στην πατρίδα μας.
Εκείνο για το οποίο θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω είναι ότι ύψιστη προτεραιότητα καθ’ όλη την πολιτική μου πορεία και παραμένει στόχος ζωής, είναι η επίλυση του κυπριακού προβλήματος μέσα από την ειρηνική οδό και ο τερματισμός της απαράδεκτης κρατούσας κατάστασης.
Αυτή η επιθυμία για την εξεύρεση μιας ειρηνικής λύσης πάντοτε είχε ως βάση τις αρχές και αξίες του διεθνούς δικαίου, της ΕΕ, τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών που εξέφραζαν τη βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των κρατών να επικρατήσει δικαιοσύνη στην Κύπρο, να αποσυρθούν τα κατοχικά στρατεύματα, να τερματιστεί το αναχρονιστικό σύστημα εγγυήσεων.
Στόχος ήταν να διαφυλαχθούν και να προστατευτούν οι Τουρκοκύπριοι συμπατριώτες μας, χωρίς όμως να παραγνωρίζουμε τους κινδύνους για τους Ελληνοκύπριους μέσα από τις προβαλλόμενες από τους Τούρκους, αξιώσεις.
Εξαντλήσαμε κάθε περιθώριο υποχωρητικότητας. Δεν μπορούσε όμως να αποδεχθούμε να συνεχίσει η Κύπρος να είναι κάτω από τις εγγυήσεις της Τουρκίας, να είναι κάτω από την επιρροή της Τουρκίας, να είναι εν τη ουσία ελεγχόμενη, αλλά και η επιδιωκόμενη λύση να μας οδηγεί σε μια νέα Βοσνία Ερζεγοβίνη ή ένα νέο Λίβανο, δηλαδή μια θνησιγενή λύση η οποία θα οδηγούσε στη διάλυση του κράτους, στη διχοτόμηση της πατρίδας μας, όπως ήταν και παραμένει στόχος της Τουρκίας από το 1950.
Αυτό που χρωστάμε στους ήρωες δεν είναι αυτό που οι ξένοι υπαγορεύουν ή η διπλωματία των δύο μέτρων και δύο σταθμών.
Αυτό που επιδιώκουμε είναι να έχουμε μια λύση που να είναι διαρκής, να είναι πριν και πάνω από όλα λειτουργική, να προστατεύει όλους ανεξαίρετα τους πολίτες. Πριν και πάνω από όλα, ας μην ξεχνά κανείς ότι η Κύπρος είναι κράτος μέλος της ΕΕ, για όλα ελεγχόμενη, πολύ περισσότερο για τα ανθρώπινα δικαιώματα και συνεπώς οι αιτιολογίες της Τουρκίας ότι τάχα θέλει να διατηρήσει τις εγγυήσεις για προστασία των Τουρκοκυπρίων καταρρίπτονται και μόνο από το γεγονός ότι η ΕΕ είναι παρούσα.
Ένα άλλο στοιχείο που δεν μπορεί να παραγνωριστεί είναι η αλλοίωση του δημογραφικού χαρακτήρα, είναι οι προσπάθειες της Τουρκίας μέσα από τις προτάσεις που κατέθεσε εν τη ουσία να ελέγχει το σύνολο της κρατικής υπόστασης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εν ονόματι της πολιτικής ισότητας διεκδικούσαν να έχουν πάντοτε θετική ψήφο για οποιαδήποτε απόφαση θα λάμβανε το κεντρικό κράτος.
Αντιλαμβάνεστε ότι αυτό που αποκαλείται πολιτική ισότητα δεν ήταν παρά πολιτική ανισότητα, διότι, όπως έχω πει πολλές φορές, η μη πλειοψηφούσα κοινότητα εν τη ουσία θα κυβερνούσε την πλειοψηφία.
Είχαμε προτείνει ότι είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε τη θετική ψήφο. Πότε; Εκεί και όπου η ενδεχόμενη πρόταση για απόφαση ενδεχόμενα να επηρέαζε αρνητικά τα συμφέροντα της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Άλλη μια απόδειξη της γνησιότητας των προθέσεων μας ότι ποτέ δεν θελήσαμε να επιβληθούμε επί των Τουρκοκυπρίων, ποτέ δεν θελήσαμε να σφετεριστούμε τα δικαιώματα τους. Αντίθετα, αυτό που επιδιώκαμε ήταν μέσα από τις διατάξεις να υπάρξει ο αλληλοσεβασμός. Όχι μόνο ο δικός μας απέναντι στους Τουρκοκύπριους, αλλά και ο δικός τους και της Τουρκίας απέναντι στους Ελληνοκύπριους.
Το πόσο αδικηθήκαμε ή αδικήσαμε καταδεικνύεται από τις προτάσεις που κατέθεσε η Τουρκία στις 25 Απριλίου 2021 ενώπιον του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών. Όταν επισήμως, πλέον, διεκδικούσε τη λύση στη βάση δύο κρατών. Έθεσε για πρώτη φορά επισήμως το αίτημα για διχοτόμηση της Κύπρου.
Δεν αποδεχθήκαμε δεν πρόκειται να υποκύψουμε και δεν πρέπει να υποκύψουμε. Και από εμάς εξαρτάται αν θα δώσουμε την ευκαιρία σε κάποιους να στηρίξουν κάτι ανάλογο.
Γιατί αποδοχή μιας ανάλογης λύσης σημαίνει ταυτόχρονα και το άνοιγμα του «κουτιού της Πανδώρας», διότι κατά αυτό τον τρόπο πολλά ευρωπαϊκά και όχι μόνο, κράτη θα αντιμετωπίσουν ανάλογες προκλήσεις και προβλήματα. Συνεπώς, από εμάς εξαρτάται, αν εμμένουμε στις θέσεις αρχής όπως καθορίζονται από τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, τις αρχές και αξίες της ΕΕ δεν μπορεί παρά να έρθει η ώρα της δικαίωσης. Και αυτή την υποχρέωση την έχουμε απέναντι στον Μιχαλάκη Παρίδη, απέναντι σε όσους έδωσαν το αίμα τους για να στηθεί αυτό το κράτος, απέναντι σε όσους μας έδωσαν το δικαίωμα της ελευθερίας, απέναντι στους αγωνιστές της ελευθερίας. Αυτό θα τιμήσουμε και αυτό είναι υποχρέωση και καθήκον όλων μας.
Αιωνία τους η μνήμη."
