Της Κατερίνας Σιδέρη
Μιας και οδεύουμε ολοταχώς για τον εορτασμό του Πάσχα, θεώρησα χρέος μας, να αποδώσουμε φόρο τιμής σε όλους εκείνους τους αμάχους του 1914, που έχασαν τις ζωές τους, ανήμερα σε μια τόσο κατανυκτική και θρησκευτική εορτή.
Όπως προείπα, το 1914, στις 6 Απριλίου, Κυριακή του Πάσχα, στην Θράκη, έλαβε χώρα μια ακόμη απάνθρωπη εκδήλωση βίας. Η λήξη των Βαλκανικών πολέμων το 1913, έδωσε τη θέση της σε μια έκρυθμη γεωπολιτική κατάσταση, με τη Θράκη να είναι κατά μία έννοια διχοτομημένη, όπου ένα μέρος της ανήκε στη Βουλγαρία και το υπόλοιπο στην Τουρκία, πλην όμως ήταν κατοικημένη και από πολλές ελληνικές οικογένειες που προσπαθούσαν να ζήσουν φιλειρηνικά γεγονός που ενοχλούσε ειδικά τους Τούρκους.
Μάταια προσπαθούσαν στο κομμάτι της Ανατολικής Θράκης να εξοντώσουν τους Έλληνες και να τους τρέψουν σε φυγή από τα πατρογονικά χώματα τους, χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα, όπως τη δυσβάσταχτη φορολογία, τον εκφοβισμό, τον εμπορικό αποκλεισμό τους, αλλά και συχνές ταραχές εις βάρος των ορθόδοξων Ελλήνων που υπέμεναν σιωπηρά, όλα τα δεινά των Νεότουρκων.
Οι τελευταίοι, επιδίωκαν να δημιουργήσουν με κάθε τρόπο θεμιτό ή όχι ένα κράτος οθωμανικό, απαλλαγμένο από κάθε άλλη εθνικότητα πάση θυσία και οδηγήθηκαν στα γεγονότα της Κυριακής του Πάσχα, θέλοντας έτσι να κάνουν γνωστά για ακόμα μία φορά τη αδίστακτη πρόθεσή τους και το αβυσσαλέο μίσος τους για τους Χριστιανούς.
Ανήμερα λοιπόν της Κυριακής, σε πολλές περιοχές της Θράκης, έλαβαν χώρα διωγμοί και απελάσεις, λεηλασίες και πλιάτσικο σε κατοικίες και εν ψυχρό δολοφονίες σε όσους αντιστέκονταν. Στο στόχαστρο μπήκαν οι περιοχές της Ανδριανούπολης, της Στράντζας, της Βιζύης και κάποιες ακόμα, δημιουργώντας ένα σκηνικό όπου μαρτυρούσε το φθόνο, τις φρικαλεότητες και το βάναυσο χαρακτήρα των Τούρκων.
Πληροφορίες διαθέτουμε από μαρτυρίες κατοίκων που έζησαν τα γεγονότα και λίγα χρόνια μετά το 1919, είδαν το φως της δημοσιότητας μέσω του βιβλίου «Μαύρη Βίβλος» που έκδωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, σκορπώντας πόνο και συμπόνια για τα εγκλήματα που διαπράχτηκαν εις βάρος τους.
Οι ατιμώσεις, τα τάγματα εργασίας και τα καταναγκαστικά έργα στη Μικρά Ασία κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης, οι ομαδικές σφαγές, οι χωρίς κατηγορίες φυλακίσεις, οι ομαδικοί βιασμοί γυναικών, οι επιδημίες, ο υποσιτισμός και οι κακουχίες, οδήγησαν στον αποδεκατισμό του πληθυσμού της Θρακιώτικης Χερσονήσου η οποία βάφτηκε κόκκινη από το αίμα των μαρτύρων της, που άλλοτε έσφυζε από ζωή.
Με πόνο ψυχής και βουρκωμένα μάτια, διαβάζεις για ξυλοδαρμούς και για βίαιες κλοπές έναντι στα υψωμένα ξίφη και σπαθιά των κατακτητών, που απειλούν τον άμαχο λαό, οδηγώντας τους σε άτακτη φυγή.
Αναφέρω αυτούσιο ένα μικρό απόσπασμα από τη μαρτυρία της Ασπασίας Κωνσταντινίδη, από τα αρχεία της εφημερίδας Έθνος (www.ethnos.gr) και σας ενημερώνω ότι όσα διαβάσετε είναι άκρως αποκρουστικά.
«Μετά από δύο ώρες περπάτημα, φθάσαμε σε ένα βαθύ και στενό φαράγγι όπου βρήκαμε τον δεκανέα Ισμαήλ με έναν αριθμό προσφύγων, που προφανώς μας περίμεναν. Μόλις μας είδε, διέταξε τους οδηγούς μας να σταματήσουν και σέρνοντας τις γυναίκες από τα κάρα τις χτύπησε άγρια. Τράβηξαν τα σκουλαρίκια που φορούσαν κόβοντας τα αυτιά τους. Τις υποχρέωσαν να ξεντυθούν για να πάρουν τα κολιέ τους τραβώντας τα με τόση βία που έκοψαν το λαιμό μιας γυναίκας κάνοντας το αίμα να τρέχει ποτάμι».
Έχει καταγραφεί ότι, αριθμός περισσότερων των 300.000 Θρακιωτών, εγκατέλειψαν τον τόπο τους χωρίς επιστροφή και πέρασαν στις σελίδες της ιστορίας, ως τα πρώτα θύματα της Νεότουρκης κτηνωδίας, με αποκορύφωμα των διωγμών, τον ματωμένο Σεπτέμβρη του 1922, με την καταστροφή της Σμύρνης.
Η σημερινή ημέρα 6 Απριλίου, το 2006, κηρύχτηκε και επίσημα μετά από απόφαση του Παγκόσμιου Συνεδρίου Θρακιωτών, ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Θρακικού Ελληνισμού απονέμοντας έτσι τον ελάχιστο φόρο τιμής στα θύματα της Θράκης.
Γι’ αυτό λοιπόν, ΤΙΜΟΥΜΕ την ανδρεία των πεσόντων και ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
