Της Κατερίνας Σιδέρη
Όπως σίγουρα καταλάβατε από τον ομώνυμο τίτλο του βιβλίου, η συγγραφέας Εύα Νικολαΐδου, μας μεταφέρει στους οίκους ανοχής του χθες αλλά και του σήμερα, μέσα από μια έρευνα πολλών ετών που όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, περίμενε υπομονετικά για αρκετά χρόνια, στα συρτάρια του γραφείου της.
Το ταξίδι αρχίζει από τις εταίρες της αρχαιότητας. Ασπασία, Φρύνη, Λαΐδα, αυτοκράτειρα Θεοδώρα και φτάνει στο σήμερα, μέσα από μαρτυρίες γυναικών που ακολούθησαν το συγκεκριμένο επάγγελμα.
Οι άθλιες συνθήκες των σπιτιών, οι ακρωτηριασμένες ψυχές, οι δυσοσμίες ποτού, ιδρώτα και καπνού και τα ημιφώτεινα κελιά, κρατούν δέσμια τα πονεμένα κορμιά, με φτηνά αρώματα αντί για αλυσίδες...
Οι περισσότερες πόρνες στις εξομολογήσεις τους, νιώθουν παιδιά ενός κατώτερου Θεού, απομονωμένες από κάθε κοινωνική δραστηριότητα πέραν των επαγγελματικών τους καθηκόντων και παρουσιάζονται ως ψυχές που επιθυμούσαν τον έρωτα αλλά δεν τον γνώρισαν ποτέ.
Μέσα από το οδοιπορικό που φανερώνουν οι σελίδες του βιβλίου, οι στιγματισμένες από την κοινωνία γυναίκες, αποκαλύπτουν χαρακτήρες ανδρών που κατεβάζουν επιδεικτικά τα καθημερινά προσωπεία τους μέσα στα σκοτεινά δωμάτια, αναζητώντας να απελευθερώσουν τις αναστολές, τα θέλω τους και τα απόκρυφα απωθημένα που για την ευυπόληπτη κοινωνία, θεωρούνται λίαν επιεικώς ανομολόγητα και διεστραμμένα.
Κρατούν καλά κρυμμένη την αλήθεια του κάθε πελάτη με έναν άτυπο όρκο σιωπής, τις κακουχίες και τις επικίνδυνες συναναστροφές, αν και στην πραγματικότητα βιώνουν κακομεταχείριση τόσο στο σώμα όσο και στην ανθρώπινη ψυχή τους.
Εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους απέναντι στην κοινωνία και τους ανθρώπους της και θεωρούν νόμιμο το δικαίωμα τους στην περίθαλψη, στην ασφάλιση αλλά και στη σύνταξη, μιας και όταν πλέον δεν είναι σε θέση να εργαστούν στο συγκεκριμένο χώρο, είναι ανίκανες για οτιδήποτε άλλο, πέραν της ζητιανιάς και της επαιτείας.
Έχουν βαθιά μέσα τους συνειδητοποιήσει την πικρή πραγματικότητα που επέλεξαν, άλλοτε από ανάγκη και άλλοτε από φόβο για τη ζωή τους και το μόνο που ζητούν από τον ίδιο τους τον εαυτό, είναι η λύτρωσή τους από τα βαριά δεσμά του παρελθόντος, όταν πλέον αποφασίσουν να προσπαθήσουν να αλλάξουν τρόπο ζωής.
Αντιλαμβάνονται ότι αν και πρόσφεραν στο κοινωνικό σύνολο, η θέση τους είναι στο περιθώριο και δεν θα καταφέρουν πότε να αποκτήσουν μια φυσιολογική ζωή, χωρίς χλευασμό, φόβο για αποκαλύψεις, επιφυλακτικότητα και περιφρόνηση.
Η φράση που πραγματικά με καθήλωσε στο εν λόγο βιβλίο, είναι από μαρτυρία μιας δυναμικής ιερόδουλης που ωμά και αληθινά επιβεβαιώνει την ύπαρξη ενός μολυσμένου τόπου, τον οποίο κρύβει επιμελώς, ο αγοραίος έρωτας.
Αφήνω το αληθινό μου όνομα στα σκαλοπάτια και κάθε φορά που βγαίνω, το παίρνω πίσω μαζί μου. Δεν το βάζω εδώ μέσα.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις κάκτος.
Ευχαριστώ θερμά τις εκδόσεις κάκτος για την ευγενική χορηγία του βιβλίου.
